Ailede çocuklara ve yaşlılara en düşkün olanımız ablamdır. Hatta bir defasında “Çocuklar ve yaşlılar yemek yerken çok duygulanıyorum” demişti. Öyle hissediyor sahiden ve bunu her haliyle görüyoruz. Hatta bir defasında Yalova’da sahilde beraber yürürken...

Şu ara sıkça konuşulan konulardan birisi Aşıklar Bayramı filmi. İzledim ama izlerken de, bittiğinde de benzer duygular eşlik etti bana. Bir süre bekledim ve bendeki duyguyu yakından tanımaya çabaladım. Şimdi kesinlikle eminim; kırık dökük...

Uzun bir süredir içimde olan duygudan sanırım ancak yazarak kurtulabilirim, ya da azıcık hafifletebilirim. Görselde yer alan dişler bana ait, üstteki bir süre önceki hali ve alttaki de hemen hemen son hali. Çocukluğumdan beri...

Çocukluğumun önemli bir kısmı her hafta sonu annem, ablam, Servet ve benim Derince’den Söğütlüçeşme Tren İstasyonu’na gidişimizdi. Annemin babası çok önceden (bu kısmı ben hatırlamıyorum) trafik kazası geçirip yatağa bağımlı hale gelmişti. Annem de...

Bu dönem keyifli bir yolculuk içindeydim. Uzun yıllardır severek ilgilendiğim alan olan çocuk edebiyatı ile ilgili çalıştığım kurumda sınıf öğretmeni adayı arkadaşlarımızla haftada bir gün iki saat buluştuk. Bu buluşmaların başında hepsinin yüzünde sanki...

Bazı şekerler gönülde acı bir sızı bırakır. Öyle ki içinde alamadığınız tad kadar yaşayamadığınız onlarca gün, duygu ve olay saklıdır. Tamamlayamadığınız hayalleriniz, sarfedildiği için pişmanlık duyduğunuz sözleriniz kadar sarfedemedikleriniz ve aslında belki de daha...

Bu resme bakarken o kadar çok şey geçiyor ki zihnimden, hangi cümleler yetişecek imdadıma bilemedim ama başlıyorum. Yazarken rahatlayanlardanım ben de. Tam da bu nedenle paylaşmak istiyorum bana gelen, bende kalan ve benden gidecek...