İmdat! Bizimkiler Blogger Oldu :)

Çocuğuna okurken keyif alan yetişkinler için çocuk edebiyatı harika bir duraktır. İşte o keyfe varan bir arkadaşım(Çiğdem Sağlam) getirdi bu kitabı ve okurken kızıyla(Eylül) epey güldüklerini söyledi. Ben de merak edip okudum; Aytül Akal sahiden keyifli bir yolculuk sunuyor okuruna. Ayrıca hem güldürüp, hem de düşündürüyor. Taraf oluyor yazar elbette ve tuttuğu taraf çocuklardan yana. Aslında iyi de yapıyor çünkü çocuklu evlerde çoğu zaman onların açısından bakmayı unutabiliyoruz. Gündelik hayatın getirdiklerine ilave olarak geçim sıkıntısı ile iş ve ev dengesini kurmaya çalışırken çoğu durumda onların sesini daha az duyar, isteklerini daha az görür hale gelebiliyoruz. Çocuk edebiyatı belki de en çok bu nedenle güzel. Biz büyüklere çocuğun gözünden bakıp seslendiği için hepimize gerekli aynı zamanda.  

Mavisu Demirağ’ın resimlediği ve hep kitap’ın bastığı “İmdat! Bizimkiler Blogger Oldu” sahiden çağımız insanına ayna tutuyor pek çok yönüyle. Birbirinden farklı öykülerde toplumdaki yaşanan değişimleri görüyoruz ve insanın içinde olduğu çelişkileri. Elbette mizah eşlik ediyor hikayelere. Bir başka yönüyle de; klasik olarak yapılmaya çalışılan gibi çocuklara parmak sallamak yerine, büyüklere parmak sallıyor aslında yazar bu kitabında. Örneğin Ailem Bir Tuhaf adlı hikayede aynı sınıftaki çocukların ebeveynleri aniden bir değişim içine giriyor ve çocukları bunu anlayamıyor ilk bakışta. Her biri kendisine ait hobiler edinen, teknoloji ile arasına mesafe koyup, onu araçsal olarak kullanan, sağlıklı beslenme ve spora önem veren, okumaya ve eğitime meraklı insanlar haline dönüyorlar. Bu ani değişimin gizemini öğrenmeye çalışan çocukları güzel bir süpriz bekliyor ve yazarın “Söyleme, davranışlarınla örnek ol” mesajı veriliyor büyüklere. 

Yine, Kime Benzedim Ben kısmını okurken sanki bizim eve bakmış yazar ve bundan sonra yazmış dedim kendi kendime. Gerçi kitabın arkasında 9 yaş ve üstü ifadesi var ama bizdeki küçük cadı 8 yaşındayken bu hikayeyi yaşattı bize farklı açılarıyla. Geçen hafta kakül kesmeye karar verdi ve aramızda neredeyse bu hikayedekine benzer şeyler konuşuldu. İsteğinde kararlı olduğunu gördüğüm için onu alıp kuaföre götürdüm ve saçlarına kakül kestik. Bu hikayede küçük kız bunu kendisi yapmaya çalışıyor ve sonuç olumlu olmuyor. Kısacık saçlarıyla üzülen küçük kız okulunda çekilen hatıra fotoğrafında diğer kızlardan farklı ve kendine has olan tek çocuk oluyor. Bu bölümü kızıma okumak için sabırsızlanıyorum; bakalım tepkileri ne olacak?

İmdat! Bizimkiler Bloger Oldu adlı hikayede aslına bakarsanız biraz hüzünlendim. Hayata dair her şeyin nasıl da tüketilebildiğini gösteren bir küçük çocuk var karşımızda. Maalesef bu çılgınlığa biz büyüklerin sebep olması da ayrıca üzücü. Hele de çocuğun çok sevdiği Bulut Nine’sinin öldüğünü zannettiği anda bile annesinin çekim yapıp paylaşıma açması çok etkiledi beni. Çocuk da üzülüyor ve en gerçek duygular ona ait. Sahiden bir çeşit istismar aslında çocuğu, duyguları bunca teşhir etmek ve yazar bunu çok güzel ifade ediyor. Herkes bu sahneden gereken dersi alıyor ve sonu güzel bağlanıyor, okuyanların da blogger olmasa bile, kendilerine gereken kısmı alacaklarını düşünüyorum.

Bazen dalıp gidiyor ve her öyküye değiniyorum yazarken; yine aynısı oldu. Son kısımdaki Elime Sağlık hikayesinde, kendi çocukluğuma dair bir kesit buldum desem yeterli galiba. Su gibi okunan ve okuduktan sonra üzerinde düşündüren bir okuma oldu benim için. Bir de yazarın bu yaş grubuna dair kitabına yeni rastladım ve konular itibariyle de aynı yaşlara gelen kızımla sanırım daha nice macera bekliyor bizi. Sevgili Aytül Akal, galiba her aileye ve yaşa seslenen kitaplarıyla hayatımızda daha uzun süre olacak 🙂