Anneanne candır, sıcacıktır ve her zaman sevgidir :)

Dün bu kare geldi telefonuma. Annem ablamın iki çocuğuna sürpriz yapıp yanlarına gitti bir süreliğine. Gerisi işte bu kare 🙂 Bu sabah yine baktım resme ve baktıkça içim ısındı. Ne güzel şey dedim kendi kendime sevgi. Hele de büyüklerden gelen ve çocuklarda karşılık bulan. Sonra çocuklardan gelip büyükleri daha insanlaştıran ve ısıtan. Özüne ve kendine bakmayı sağlayan şey aslında bir başka türlüsünde. Anneanneler söz konusu olunca bu karşılıksız sevgi epeyce bir tolerans ve rahatlamayı da getiriyor çocuklarda. Biliyorlar ki her koşulda kendilerini kucağına bırakacakları kocaman bir sevgi yumağı var. Hatta bazen o yumakta hepimiz birbirimize dolanıyoruz, orası da yalan değil. Biz çocukken annem evde olağanüstü hal ilan ederdi; misafir odasına hiç giremezdik mesela. Arada ben çok merak ettiğim için kaçamak yapardım o odaya ve süslü vitrini kurcalardım. Çeşitli anılarım var buna dair. Annemin binbir emekle yaptığı danteller vardı mesela bolca ama asla el süremezdik. Sonra aradan seneler geçti ve annemin ilk torunu ve bizim de ilk yeğenimiz Meriç doğdu. Ne oldu biliyor musunuz; o danteller Meriç’in elinde oyuncak oldu da annemin sesi çıkmadı 🙂 Vallahi de, billahi de öyle oldu; bizde büyük bir şaşkınlık oluştu ve bununla da sınırlı kalmadı. Bizi ortaokul son sınıfa kadar, akşam sekizde her ne olursa olsun yatağa sokan annem torunlarına hep daha toleranslı oldu ve hep onlardan taraf olup yine bizim karşımızda durdu; kaderimiz galiba 🙂 Annem pek çok anne gibi hakkı ödenemeyeceklerden o ayrı zaten ve iyi ki çocuklar anneanneleri ile vakit geçiriyor, geçirebiliyor. Bundan daha fazla iyi gelen şey yoktur çocukluk yanımıza galiba. Babaanneler de darılmasın bana, sıra onlara da gelecek 🙂